Mistrzowie

Od wielu lat instruktorka zespołu Serfenty. Utalentowana plecionkarka–wikliniarka, absolwentka Uniwersytetu Ludowego Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej. Podróżniczka i przewodniczka, pełna energii i pomysłów, otwarta na nowości. Specjalizuje się w wiklinie i słomie żytniej.

Ukończyła studia na Uniwersytecie Śląskim na wydziale folklorystycznym. Zawodowo związana z Muzeum Beskidzkim im. A. Podżorskiego w Wiśle. Organizatorka etnograficznych wystaw muzealnych, koordynatorka dwóch projektów: „Na styku dwóch światów. Transformacja koronki koniakowskiej i teneryfowej” oraz „Downe wiesieli” – projektu dot. organizacji wesela w Beskidzie Śląskim. Na co dzień prowadzi warsztaty m.in. z filcowania na mokro i na sucho, robienia góralskich kopyc i nogawiczek czy obróbki wełny. Rzemiosło ludowe to dla niej przede wszystkim etnograficzna podróż i zgłębianie techniki pracą własnych rąk. Najbardziej fascynuje ją prostota technik, a zarazem skomplikowany i misterny efekt końcowy.

Założycielka Stowarzyszenia Serfenta, od 15 lat prowadzi je w kierunku, w którym łączy rzemiosło z ludzkimi potrzebami i z biznesem. Jest ekspertką z zakresu plecionkarstwa, ale też kontaktów zagranicznych oraz sprzedaży rzemiosła w Polsce i za granicą. Wzorcowe praktyki oraz silny fokus na zrównoważony biznes to jej klucz do sukcesu. Antropolożka, rozpoczynała od badań rzemiosła plecionkarskiego w Polsce, teraz reprezentuje niematerialne dziedzictwo kultury w UNESCO i na całym świecie.

Pasjonat drukarstwa i introligatorstwa. Przez lata pracował w drukarniach, zdobywając wiedzę od najlepszych praktyków. Na co dzień kierownik Muzeum Drukarstwa w Cieszynie, wprowadza w tajniki poligrafii odwiedzających turystów i turystki.

Z zawodu mistrz ślusarstwa narzędziowego. Ostatni w Europie rusznikarz, który trudni się wykonywaniem strzelb – tzw. cieszynek. Powstają one z drzewa gruszy i wykorzystywane są do polowania na ptactwo siedzące. Na produkcję jednej cieszynki poświęca minimum cztery miesiące, robiąc przy tym wszystko od początku do końca, włącznie z grawerstwem i inkrustacją. Cieszynki kupują przede wszystkim kolekcjonerzy, którzy cenią rzemieślniczą pracę.

Współtworzy Serfentę i współzarządza stowarzyszeniem. Od 15 lat pracuje z rzemiosłem plecionkarskim. Jest współautorką modelu biznesowego „From research to business”, który ma na celu utrzymanie ciągłości umiejętności rzemieślniczych, ich uwspółcześnianie oraz – co najważniejsze – urynkawianie. Udostępnia, upowszechnia i promuje niematerialne dziedzictwo kultury na całym świecie. Uważa, że doświadczenie rzemiosła powinno być dostępne dla wszystkich – w tym celu prowadzi warsztaty i prezentacje o polskich materiałach plecionkarskich. Szczególnie lubi pracę z rogożyną i rzemiosło w nowych kontekstach.

W 1977 roku ukończyli studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, żeby w tym samym roku rozpocząć pracę w zawodzie. Dopiero w 1982 roku, kiedy wprowadzono stan wojenny, wrócili do rodzinnego Cieszyna, gdzie pan Leszek rozpoczął pracę jako uczeń w rodzinnej pracowni introligatorskiej, której historia sięga XX wieku, i kontynuował dzieło z żoną.

Pracownia zajmowała się produkcją galanterii papierniczej, takiej jak albumy fotograficzne, teczki, kasety oraz oczywiście oprawy książek szytych nićmi. W 2019 roku firma zakończyła działalność, a maszyny introligatorskie zostały przekazane do Muzeum Drukarstwa w Cieszynie.

Pochodzi z Koniakowa. Wielokrotna laureatka konkursu na Najpiękniejszą Koronkę Koniakowską. Wykonywania koronki szydełkowej uczyła się już od najmłodszych lat od mamy, babci oraz z czasem od innych lokalnych twórczyń. Jej koronki wykonywane są z najcieńszych, bawełnianych oraz jedwabnych nici. Sama komponuje wzory z zachowaniem koniakowskiej tradycji koronczarskiej. Od 2012 roku posiada tytuł Twórcy Ludowego.

„Miałam dziewięć lat, jak pierwszy raz wzięłam szydełko do ręki, pod okiem mojej mamy Bernadetty uczyłam się koronki. Nie chciałam się jej uczyć, było to dla mnie zwyczajne, powszechne. Jednak z czasem poczułam, jaka jest niezwykła, piękna i subtelna. I tak powstała moja pasja, przez którą wyrażam siebie”.

Antropolog kultury i rzeźbiarz. Dzieciństwo i okres dojrzewania spędził w Koniakowie, gdzie nasiąknął kulturą ludową i duchową Karpat. Studiował etnologię na Uniwersytecie Śląskim. W tym czasie sporo podróżował, m.in. do Gruzji, Indii i Nepalu. Pobierał również nauki u norweskiego artysty i designera Odd-Eirika Helmersena w zakresie patynowania drewna i innych technik malarskich związanych z drewnem.

Mieszka w Wiśle, gdzie prowadzi Pracownię Rzeźby oraz Ogród Sztuki JanosikArt. Jest autorem wielu wystaw w kraju i za granicą, m.in. w Norwegii i Czechach, ale przede wszystkim w Polsce, gdzie powstały takie cykle rzeźb jak „Zakorzenienie”, „Metamorfozy” oraz „Fantasmagorie”.